بدون هیچ عنوانی ...

من آنقدر امروز و فرداهای

نیامدن را دیده ام

که دیگر هیچ وعده بی سرانجامی

خواب و خیال و آرزوهایم را آشفته نمیکند…

حالا یاد گرفتم که فراموشی

دوای درد همه نداشتن ها

نخواستن ها

و نیامدن هاست…

یاد گرفتم که از هیچ لبخندی

خیال دوست داشتن به سرم نزند!

یاد گرفتم که بشنوم تا فردا…

و به روی خود نیاورم

که فرداها هیچوقت نمی آیند

پ ن :

همونطورکه هیچ صفحه مجازی ندارم و هیچوقت نمیخوام داشته باشم  ،

بستن و تعطیل کردن این وبلاگ هم ، اتفاقِخوبی یست که به آن فکر می کنم!

مطمئنم اگر اینجاهم نباشم به هیچ کس و  هیچ چیز و هیچ جای این دنیا برنمیخورد !